“Για όσους δεν έχουν άδεια παραμονής, η πρόσβαση στην περίθαλψη είναι σχεδόν αδύνατη, ειδικά μετά το νόμο του 2001, εκτός εάν πρόκειται για έκτακτα περιστατικά που χρήζουν νοσηλείας, και μόνο για έκτακτα περιστατικά όπου διακυβεύεται η ανθρώπινη ζωή, καθώς επίσης και περιστατικά εγκυμοσύνης ή μολυσματικών ασθενειών.”
Επίσης παρακάτω (σελ. 10) σημειώνει
“Έτσι, συνολικά διακρίνουμε πολλούς τύπους χωρών:
Τις χώρες όπου το «θεωρητικό» δικαίωμα για ιατρική κάλυψη των ατόμων χωρίς άδεια παραμονής αφορά στο σύνολο των ερωτηθέντων αλλά στην πραγματικότητα, μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία των ερωτηθέντων επωφελείται: πρόκειται για την περίπτωση του Βελγίου όπου η θεωρητική κάλυψη είναι πολύ καλή (99%) αλλά μόνο το 14% των ανθρώπων έχει πραγματικά πρόσβαση, ή στη Γαλλία, όπου μόνο το 7% των ανθρώπων έχει πραγματικά μια ιατρική κάλυψη σε σχέση με το 90% αυτών που θεωρητικά θα μπορούσαν να έχουν.
Τις χώρες όπου το «θεωρητικό» δικαίωμα για ιατρική κάλυψη των ατόμων χωρίς άδεια παραμονής, αφορά στο σύνολο σχεδόν των ερωτηθέντων αλλά στην πραγματικότητα, επωφελούνται περίπου οι μισοί: στην Ιταλία και στην Ισπανία (όπως και στην Πορτογαλία).
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου τα άτομα χωρίς άδεια παραμονής θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στους γενικούς γιατρούς αλλά όχι στους ειδικευμένους γιατρούς και στις θεραπείες
Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου στη θεωρία τα δικαιώματα είναι τα πιο περιορισμένα και στην
πραγματικότητα τα λιγότερο προσβάσιμα (κανένας από τους «θεωρητικά επωφελούμενους» που ερωτήθηκε, δεν είχε πραγματικά πρόσβαση).”
“Για όσους δεν έχουν άδεια παραμονής, η πρόσβαση στην περίθαλψη είναι σχεδόν αδύνατη, ειδικά μετά το νόμο του 2001, εκτός εάν πρόκειται για έκτακτα περιστατικά που χρήζουν νοσηλείας, και μόνο για έκτακτα περιστατικά όπου διακυβεύεται η ανθρώπινη ζωή, καθώς επίσης και περιστατικά εγκυμοσύνης ή μολυσματικών ασθενειών.”
Episis parakato (sel. 10) simionei
“Έτσι, συνολικά διακρίνουμε πολλούς τύπους χωρών:
Τις χώρες όπου το «θεωρητικό» δικαίωμα για ιατρική κάλυψη των ατόμων χωρίς άδεια παραμονής αφορά στο σύνολο των ερωτηθέντων αλλά στην πραγματικότητα, μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία των ερωτηθέντων επωφελείται: πρόκειται για την περίπτωση του Βελγίου όπου η θεωρητική κάλυψη είναι πολύ καλή (99%) αλλά μόνο το 14% των ανθρώπων έχει πραγματικά πρόσβαση, ή στη Γαλλία, όπου μόνο το 7% των ανθρώπων έχει πραγματικά μια ιατρική κάλυψη σε σχέση με το 90% αυτών που θεωρητικά θα μπορούσαν να έχουν.
Τις χώρες όπου το «θεωρητικό» δικαίωμα για ιατρική κάλυψη των ατόμων χωρίς άδεια παραμονής, αφορά στο σύνολο σχεδόν των ερωτηθέντων αλλά στην πραγματικότητα, επωφελούνται περίπου οι μισοί: στην Ιταλία και στην Ισπανία (όπως και στην Πορτογαλία).
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου τα άτομα χωρίς άδεια παραμονής θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στους γενικούς γιατρούς αλλά όχι στους ειδικευμένους γιατρούς και στις θεραπείες
Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου στη θεωρία τα δικαιώματα είναι τα πιο περιορισμένα και στην
πραγματικότητα τα λιγότερο προσβάσιμα (κανένας από τους «θεωρητικά επωφελούμενους» που ερωτήθηκε, δεν είχε πραγματικά πρόσβαση).”
No comments:
Post a Comment